Libros NOODLES, de Alfonso Smith

alfonsoundreverse

Aborto de Forero
Registro
13 Nov 2010
Mensajes
3
Reacciones
0
Esta movida la encontré buscándome a mí mismo en Google lo cual es bastante curioso.

Es un libro/autobiografía sobre un pavo que está en paro y se dedica a contar como va degenerando su via. La reseña que pone es esto:

"2011, MADRID.

Pablo Duque acaba de terminar Arquitectura en medio de la la crisis inmobiliaria más feroz de los últimos tiempos. Malviviendo, consigue pagar el alquiler de su piso de 26 m2 gracias a sus trabajos ocasionales en un catering especializado en bodas. El resto de su tiempo lo consume, sin ganar prácticamente dinero, entre el estudio del prestigioso interiorista argentino Luis Klox y de una déspota arquitecta "gafapasta" de origen húngaro. Su vida se desmorona poco a poco sin poder hacer nada para evitarlo.

Mientras tanto, se convierte en el objeto sexual de una viciosa opositora a abogado del estado "de buena familia"; emprende entonces una última aventura profesional para salvar su vida de la espiral de vicio y autodestrucción en la que está sumida. Es justo cuando conoce a Diana Lee, una prostituta chinotinerfeña con la que aprenderá que las cosas SIEMPRE pueden empeorar, pero que al menos es mejor no estar solo ante la adversidad.

UNA NOVELA DE Y PARA LA CRISIS."



Lo habéis leído alguien?? Hasta ahora tiene colgados dos capítulos y son molones, un rollo un poco cruce entre Club de la Lucha y Bukowski...
 
Sí tío, es un cruce entre venas y maquinilla de afeitar... pero con menos gracia.

Véte a tomarporculo.
 
alfonsoundreverse rebuznó:
UNA NOVELA DE Y PARA LA CRISIS."[/I]
.
.
.
Lo habéis leído alguien?? Hasta ahora tiene colgados dos capítulos y son molones, un rollo un poco cruce entre Club de la Lucha y Bukowski...

Cuelga algo aquí para darle un vistazo, que a mi ese tipo de novelas a veces me dan para echarme unas risas. Es más, me he pillado hace nada algunas del estilo, la última de Hernán Migoya , Una, grande y zombi

Los Rabiosos, que así se llama la nueva raza de zombis, se alimentan de seres humanos y consiguen lo que hasta ahora no había conseguido nadie: ¡unir al país! Eso sí, amenazando antes con acabar con toda la población humana y resucitar como líder… ¡al mismísimo Franco!

Sólo un muchacho con nombre de mujer se alzará entre los Rabiosos y la supervivencia de los humanos: Eva (de Evaristo) es un joven director de cine que, por amor a su novia, convertida en muerto viviente y, con la ayuda de un fan de las películas de zombis, luchará denodadamente contra los comedores de hombres… Quizá hasta su propio final…

y dos de Patxi Irurzun '¡Oh, Janis, mi dulce y sucia Janis! Memorias de una estrella del porno -amateur-' y 'Dios nunca reza'

Aquí va un dossier de prensa del último título:

En la columna de Jorge Nagore en Diario de Noticias de Navarra
AJUSTE DE CUENTOS. PATXI IRURZUN: LA ÚLTIMA VEZ (Jorge Nagore escribe en su columna sobre 'Dios nunca reza')

En Diario de Noticias
'Dios nunca reza', la dura timidez de Patxi Irurzun en un diario "a pecho descubierto". Diario de Noticias de Navarra


En Diario vasco
El escritor Patxi Irurzun presentará mañana sus dos nuevas novelas. diariovasco.com

En la columna de Anjel Lertxundi en Berria
Hitz beste - Kontziliazioa

En Diario de Navarra
Patxi Irurzun publica su primer dietario

En Gara
Patxi Irurzun se escapa de la ficción al publicar su diario, que lleva por título «Dios nunca reza» - GARA

En El Periódico de Aragón
Patxi Irurzun: 'Utilizo la ironía, el humor, a veces demasiado corrosivo' - Aragón - El Periódico de Aragón

En Mondraberri
Aurkezpen atsegina eskaini du Patxi Irurzun idazleak - Mondraberri

En Goiena
Patxi Irurzunek bere azken bi eleberriak aurkeztuko ditu Gaztetxean - Goiena.net


RADIO
En Arrasate Irratia
PATXI IRURZUNEKIN ELKARRIZKETA ARRASATE IRRATIAN - PATXI IRURZUN - goear.com

En Eguzki Irratia
¡CÓMO ESTÁ EL MUNDO! NUEVA SECCIÓN LUNES EN PASEALEKU Eguzki Irratia

BLOGS
En El naúgrafo digital de Eduardo Laporte
El náuGrafo digital: Dios nunca reza (1/2)
El náuGrafo digital: Dios nunca reza (2/2)

En Zaragota de Octavio Gómez Milián
Zaragota: Más que ensayos, vida: Ismael Grasa y Patxi Irurzun

En El rincón del Quejica de Txema Arinas
EL RINCON DEL QUEJICA / KEXONTZIARENA: DIOS NUNCA REZA - PATXI IRURZUN
 
Este es el primer capítulo:

NOODLES - CAPTULO 01


"Me gusta el trabajo en el catering. Nadie es camarero de catering a los cincuenta años; ningún niño cuenta a sus amigos del cole que su padre atiende a las señorasmayores que le piden vasos enfriados en el congelador. Todo tiene un aire muyprovisional, no hay nadie demasiado mayor trabajando aquí, a excepción de algúnsudaca. Supongo que aceptar un puesto de teleoperador, como ha hecho alguno de misamigos, es distinto. Aunque quinientos euros por todas las tardes de una semana no estánada mal en estos tiempos. Pero mi aspiración entonces sería lograr un aumento y llegara ser secretario. Más tarde lo sería empezar a trabajar también por las mañanas. Yascender a encargado de producto, sin tan siquiera tener que coger el teléfono. Pero soyarquitecto, no he hecho una formación profesional de mecanógrafa. Lo de las bodas esdistinto, gano más dinero en una noche que una de esas colombianas atendiendollamadas de manera ininterrumpida durante cuarenta horas seguidas. Y es algo puntual,temporal. Como los actores de Hollywood que pasan años sirviendo cafés mientrashacen audiciones y actúan de extras en series de televisión por cable. Luego acabanganando millones por cada película que ruedan. Esto es solo una inversión hasta que lascosas vayan mejor.

Empezamos a salir de nuevo a la zona del banquete. Recogemos los platos vacíosy preguntamos de una manera mecánica por el segundo, apuntando en la cabeza cuántaspersonas de cada mesa comen carne y cuántas pescado. Intento memorizar sus caras y,de algún modo, buscarles una relación con su comanda. Normalmente los hombres, seande la edad que sean, piden carne. Sean gruesos o con buen físico. También lo hacen lasmujeres anchas, especialmente esas en las que se distingue una respiración entorpecidapor los primeros platos. El pescado es más para mujeres relativamente delgadas y unaclase muy determinada de hombre, por lo general fino y con pinta de intelectual o con gafas."

 
Es una auténtica mierda que espero que quieras promocionar. Porque si no, si ese texto no es tuyo y solamente te ha dado por compartir semejante diarrea con nosotros, es que ni nos conoces ni te queremos.

Es ese tipo de libros que ahora la gente escribe con todo el desparpajo y falta de vergüenza, porque todos en su familia son demasiado benevolentes, es el síndrome de la princesa gorda (patente en trámites).

-¿Os gusta mi novela?
-Uy, sí hijo, es muy... original.
-Es como la vida misma.
-Sisisisi, eso eso, como la vida misma -da un trago a su bebida y evita cruzar miradas con nadie.

Tu familia y amigos no te quieren si te dicen esas cosas cuando lo que has parido es un truño. Los únicos críticos que merecen la pena son los que te odian.
 
Lo pongo en otro post para darle más énfasis, que se note que me tomo la molestia de insultarte dos veces.

un rollo un poco cruce entre Club de la Lucha y Bukowski...

¿En serio? ¿De qué vas?

Hola chicos, he pintado este cuadro de un ángel montando a caballo. Dada su temática y mis aspiraciones realistas, se podría decir que es un rollo un poco cruce entre Michelangelo y Leonardo da Vinci.

Baja a la tierra, hijo de puta, y cuenta algo que merezca ser leído. No tiene ningún puto interés un párrafo sobre por qué las tardes libres en el cáterin son una bendición, si el único premio es no montar las mesas de una boda. No hay chispa, no hay calidad literaria. Y por supuesto, hay una carencia insalvable de travestis.
 
Atrás
Arriba Pie