Jacques de Molay
Freak total
- Registro
- 2 Nov 2003
- Mensajes
- 18.013
- Reacciones
- 8
Thank thou camerado.
Siga el video a continuación para ver cómo instalar nuestro sitio como una aplicación web en su pantalla de inicio.
Nota: Esta función puede no estar disponible en algunos navegadores.
Jacques de Molay rebuznó:a todos aquellos que como Dante, que nunca pudo leer a Homero, creen que la épica es la primera de las artes poéticas y que su Musa es la más poderosa de las nueve hermanas.
JJJ rebuznó:- Homero, Odisea.
- Heródoto, Historias.
- Suetonio,Vidas de los Doce Césares.
Yo no creo que Iliada y Odisea sean del mismo autor, ni mucho menos. Podemos abrir un debate sobre el tema. Los argumentos son de estructura-narración. La narración de ambas obras la encuentro bastante diferente. Podría haber argumentos filológicos pero no controlo lo suficiente el griego. Puedo prometer y prometo ponerme al día y discutirlas si es necesario.
Juvenal rebuznó:¡Cómo lamento haberte dejado anoche!
Ojalá no te sea otra vez, luz de mis ojos, una febril preocupación como me parece habértelo sido hace unos pocos días. Si, necia, he cometido alguna falta a lo largo de toda mi juventud, de ésa confieso no haber sentido más vergüenza que el haberte dejado solo la noche pasada queriendo ocultar mi pasión.
III,18
Jacques de Molay rebuznó:La "Guerra civil" de Julio César
Plinio el Joven rebuznó:Del mismo modo que, si no eres artista, no puedes emitir un juicio sobre un escultor, un pintor o un grabador, así, si no eres filósofo, no puedes entender perfectamente a otro filósofo.
Que los culos son saludadores, refiérelo Marcial en su epigrama LXXVII, Lib. XII, De Aethonte:
Multis dum precibus Iouem salutat
Mientras invocaba a Júpiter con insistentes rogativas
stans summos resupinus usque in ungues
retrepado de pie sobre la punta de los dedos,
Aethon in Capitolio, pepedit.
en el Capitolio Etonte se peyó.
Riserunt homines, sed ipse diuum
La gente se rió, pero el padre mismo de los dioses,
offensus genitor trinoctiali
ofendido, a cenar tres noches
affecit domicenio clientem.
en casa castigó a su cliente. [Era un conocido gorrón]
Post hoc flagitium misellus Aethon,
Después de esta vergüenza, el pobrecito Etonte,
cum uult in Capitolium uenire,
cuando piensa ir al Capitolio,
sellas ante petit Paterclianas
se dirige antes a las letrinas paterclianas
et pedit deciesque uiciesque.
y se tira diez y aun veinte pedos.
Sed quamuis sibi cauerit crepando
Pero, a pesar de tomar precauciones ventoseando sonoramente,
compressis natibus Iouem salutat.
saluda a Júpiter con las nalgas apretadas.
Gayo Plinio a Catilio Severo:
Iré a tu cena, pero ya ahora te pongo la condición de que sea sencilla e informal, abundante sólo en conversaciones socráticas, aunque éstas también deben tener un límite. Habrá visitas de los clientes antes del alba, tropezar con los cuales no le salió bien ni siquiera a Catón, aunque Gayo César le reprenda de tal manera que parece un elogio. César cuenta, en efecto, que unos transeúntes que se cruzaron con Catón cuando estaba borracho, enrojecieron de vergüenza, cuando le descubrieron la cabeza, para añadir a continuación: "Podrías pensar no que Catón había sido descubierto por ellos, sino ellos por Catón". ¿Qué mejor elogio podría tributarse al prestigio de Catón, que mostrarlo tan venerable incluso cuando estaba ebrio? Por ello, nuestra cena debe tiener un límite tanto en los preparativos y en el gasto como en la duración, pues nosotros no somos de esa clase de personas a las que ni siquiera los enemigos pueden injuriar sin que, al mismo tiempo, las elogien. Adiós.
Gayo Plinio rebuznó:Existen todavía oyentes, existen todavía lectores; tenemos, pues, que producir obras dignas de ser oídas, dignas de ser escritas.
C. PLINIUS PAULINO SUO S.
(1) Alius aliud: ego beatissimum existimo, qui bonae mansuraeque famae praesumptione perfruitur, certusque posteritatis cum futura gloria vivit. Ac mihi nisi praemium aeternitatis ante oculos, pingue illud altumque otium placeat. (2) Etenim omnes homines arbitror oportere aut immortalitatem suam aut mortalitatem cogitare, et illos quidem contendere eniti, hos quiescere remitti, nec brevem vitam caducis laboribus fatigare, ut video multos misera simul et ingrata imagine industriae ad vilitatem sui pervenire. (3) Haec ego tecum quae cotidie mecum, ut desinam mecum, si dissenties tu; quamquam non dissenties, ut qui semper clarum aliquid et immortale meditere. Vale.
Gayo Plinio a Valerio Paulino:
Unos opinan que uno, otros que otro: yo juzgo que el hombre más afortunado es el que disfruta de la presunción de una buena y duradera reputación, y convencido del juicio de la posteridad, vive en medio de su gloria futura. A mí, si no tuviera ante los ojos el premio de la inmortalidad, me complacería sobremanera un confortable y profundo descanso. Creo, en efecto, que todos los hombres deben pensar en su inmortalidad o en su condición de mortales; los primeros deben esforzarse, luchar; los segundos, descansar, relajarse, y no fatigar su breve existencia con trabajos inútiles, como veo que hacen muchos que, por una apariencia de laboriosidad miserable y, al mismo tiempo estéril, llegan a despreciarse a sí mismos. Comento contigo las mismas cosas, que comento a diario conmigo, para dejar de hacerlo si no compartes mi parecer; aunque estoy seguro que no vas a disentir, puesto que siempre estás meditando algún proyecto glorioso e inmortal. Adios.
C. PLINIUS PAULINO SUO S.
(1) Alius aliud: ego beatissimum existimo, qui bonae mansuraeque famae praesumptione perfruitur, certusque posteritatis cum futura gloria vivit. Ac mihi nisi praemium aeternitatis ante oculos, pingue illud altumque otium placeat. (2) Etenim omnes homines arbitror oportere aut immortalitatem suam aut mortalitatem cogitare, et illos quidem contendere eniti, hos quiescere remitti, nec brevem vitam caducis laboribus fatigare, ut video multos misera simul et ingrata imagine industriae ad vilitatem sui pervenire. (3) Haec ego tecum quae cotidie mecum, ut desinam mecum, si dissenties tu; quamquam non dissenties, ut qui semper clarum aliquid et immortale meditere. Vale.
Gayo Plinio a Valerio Paulino:
Unos opinan que uno, otros que otro: yo juzgo que el hombre más afortunado es el que disfruta de la presunción de una buena y duradera reputación, y convencido del juicio de la posteridad, vive en medio de su gloria futura. A mí, si no tuviera ante los ojos el premio de la inmortalidad, me complacería sobremanera un confortable y profundo descanso. Creo, en efecto, que todos los hombres deben pensar en su inmortalidad o en su condición de mortales; los primeros deben esforzarse, luchar; los segundos, descansar, relajarse, y no fatigar su breve existencia con trabajos inútiles, como veo que hacen muchos que, por una apariencia de laboriosidad miserable y, al mismo tiempo estéril, llegan a despreciarse a sí mismos. Comento contigo las mismas cosas, que comento a diario conmigo, para dejar de hacerlo si no compartes mi parecer; aunque estoy seguro que no vas a disentir, puesto que siempre estás meditando algún proyecto glorioso e inmortal. Adios.
Erinia rebuznó:Un igual a los dioses me parece
el hombre aquél que frente a ti se sienta,
de cerca y cuando dulcemente hablas
te escucha, y cuando ríes
seductora. Esto – no hay duda – hace
mi corazón volcar dentro del pecho.
Miro hacia ti un instante y de mi voz
ni un hilo ya me acude,
la lengua queda inerte y un sutil
fuego bajo la piel fluye ligero
y con mis ojos nada alcanzo a ver
y zumban mis oídos;
me desborda el sudor, toda me invade
un temblor, y más pálida me vuelvo
que la hierba. No falta – me parece –
mucho para estar muerta.
Lástima que se conserve tan poquito de Safo. Poemas cargados de sensualidad, belleza, deseo... Magníficos. Platón le llamaba la décima musa. Y con razón.
LI
Me parece que es igual a un dios y que, si es lícito decirlo, está por encima de los dioses el que, sentándose frente a ti, te mira y te oye
mientras ríes dulcemente; lo cual a mí, desdichado, me arrebata todo el sentido: pues, en cuanto te contemplo, Lesbia, ni un hilo de voz queda en mi boca,
la lengua se me entorpece, una tenue llama fluye bajo mis entrañas, tintinea en mis oídos un característico zumbido, mis ojos se cubren con una noche gemela.
El ocio, Catulo, te es funesto: con el ocio te desbordas y te exaltas demasiado. El ocio, antes que a ti, perdió a reyes y florecientes ciudades.
LI. ad Lesbiam
ILLE mi par esse deo uidetur,
ille, si fas est, superare diuos,
qui sedens aduersus identidem te
spectat et audit
dulce ridentem, misero quod omnis
eripit sensus mihi: nam simul te,
Lesbia, aspexi, nihil est super mi
* * * * * * * *
lingua sed torpet, tenuis sub artus
flamma demanat, sonitu suopte
tintinant aures gemina, teguntur
lumina nocte.
otium, Catulle, tibi molestum est:
otio exsultas nimiumque gestis:
otium et reges prius et beatas
perdidit urbes.
Jacques de Molay rebuznó:Erinia rebuznó:Un igual a los dioses me parece
el hombre aquél que frente a ti se sienta,
de cerca y cuando dulcemente hablas
te escucha, y cuando ríes
seductora. Esto – no hay duda – hace
mi corazón volcar dentro del pecho.
Miro hacia ti un instante y de mi voz
ni un hilo ya me acude,
la lengua queda inerte y un sutil
fuego bajo la piel fluye ligero
y con mis ojos nada alcanzo a ver
y zumban mis oídos;
me desborda el sudor, toda me invade
un temblor, y más pálida me vuelvo
que la hierba. No falta – me parece –
mucho para estar muerta.
Lástima que se conserve tan poquito de Safo. Poemas cargados de sensualidad, belleza, deseo... Magníficos. Platón le llamaba la décima musa. Y con razón.
Lo era. Catulo usó ese mismo poema que citas como modelo de su famoso:
LI
Me parece que es igual a un dios y que, si es lícito decirlo, está por encima de los dioses el que, sentándose frente a ti, te mira y te oye
mientras ríes dulcemente; lo cual a mí, desdichado, me arrebata todo el sentido: pues, en cuanto te contemplo, Lesbia, ni un hilo de voz queda en mi boca,
la lengua se me entorpece, una tenue llama fluye bajo mis entrañas, tintinea en mis oídos un característico zumbido, mis ojos se cubren con una noche gemela.
El ocio, Catulo, te es funesto: con el ocio te desbordas y te exaltas demasiado. El ocio, antes que a ti, perdió a reyes y florecientes ciudades.
Como la traducción no me termina de satisfacer te lo pongo en latín.
LI. ad Lesbiam
ILLE mi par esse deo uidetur,
ille, si fas est, superare diuos,
qui sedens aduersus identidem te
spectat et audit
dulce ridentem, misero quod omnis
eripit sensus mihi: nam simul te,
Lesbia, aspexi, nihil est super mi
* * * * * * * *
lingua sed torpet, tenuis sub artus
flamma demanat, sonitu suopte
tintinant aures gemina, teguntur
lumina nocte.
otium, Catulle, tibi molestum est:
otio exsultas nimiumque gestis:
otium et reges prius et beatas
perdidit urbes.
Gayo rebuznó:Institutiones[/i],][I. DE IVRE CIVILE ET NATVURALI] Omnes populi qui legibus et moribus regentur, partim suo propio, partim communi omnium iure utuntur; nam quod quisque populus ipse sibi ius constituit, id ipsius proprium est uocarturque ius ciuile, quasi ius proprium ciuitatis; quod uero naturalis ratio inter omnes homines constituit, id apud omnes populos paraeque custoditur uocaturque ius gentium, quasi quo iure omnes gentes utuntur. Populus itaque Romanus partim suo proprio, partim communi omnium hominum utitur. Quae singula qualia sint, suis locis proponemus.
Constant autem iura populi Romani ex legibus, plebiscitis, senatusconsultis, constitutionibus principum, edictis eorum qui ius edicendi habent, responsis prudentium. Lex est quod populus iubet atque constituit. Plebiscitum est quod plebs iubet atque constituit. Plebs autem a populo eo distat, quod populi appellatione uniuersi ciues significantur connumeratis etiam patriciis; plebis autem appellatione sine patriciis ceteri ciues significantur; unde olim patricii dicebant plebiscitis se non teneri, quia sine auctoritate eorum facta essent; ser postea lex Hortensia lata est, qua cautum est ut plebiscita uniuersum populum tenerent, itaque eo modo legibus exaequata sunt. Senatusconsultum est quod senatus iubet atque constituit; idque legis uicem optinet, quamuis fuerit quaesitum. Constitutio principis est quod imperator decreto uel edicto uel epistula constituit, nec umquam dubitatum est, quin id legis uicem optineat, cum ipse imperator per legem imperium accipiat. Ius autem edicendi habent magistratus populi Romani; sed amplissimum ius est in edictis duorum praetorum, urbani et peregrini, quorum in prouinciis iurisdictionem praesides earum habent; item in edictis aedilium curulium, quorum iurisdictionem in prouinciis populi Romani quaestores habent; nam in prouincias Caesaris omnino quaestores non mittuntur, et ob id hoc edictum in his prouinciis non proponitur. Responsa prudentium sunt sententiae et opiniones eorum quibus permissum est iura condere. Quorum omnium si in unum sententiae concurrunt, id, quod ita sentiunt legis uicem optinet; si uero dissentiunt, iudici licet quam uelit sententiam sequi; idque rescripto diui Hadriani significatur.
Ramon Llull rebuznó:Gayo rebuznó:Institutiones[/i],][I. DE IVRE CIVILE ET NATVURALI] Omnes populi qui legibus et moribus regentur, partim suo propio, partim communi omnium iure utuntur; nam quod quisque populus ipse sibi ius constituit, id ipsius proprium est uocarturque ius ciuile, quasi ius proprium ciuitatis; quod uero naturalis ratio inter omnes homines constituit, id apud omnes populos paraeque custoditur uocaturque ius gentium, quasi quo iure omnes gentes utuntur. Populus itaque Romanus partim suo proprio, partim communi omnium hominum utitur. Quae singula qualia sint, suis locis proponemus.
Constant autem iura populi Romani ex legibus, plebiscitis, senatusconsultis, constitutionibus principum, edictis eorum qui ius edicendi habent, responsis prudentium. Lex est quod populus iubet atque constituit. Plebiscitum est quod plebs iubet atque constituit. Plebs autem a populo eo distat, quod populi appellatione uniuersi ciues significantur connumeratis etiam patriciis; plebis autem appellatione sine patriciis ceteri ciues significantur; unde olim patricii dicebant plebiscitis se non teneri, quia sine auctoritate eorum facta essent; ser postea lex Hortensia lata est, qua cautum est ut plebiscita uniuersum populum tenerent, itaque eo modo legibus exaequata sunt. Senatusconsultum est quod senatus iubet atque constituit; idque legis uicem optinet, quamuis fuerit quaesitum. Constitutio principis est quod imperator decreto uel edicto uel epistula constituit, nec umquam dubitatum est, quin id legis uicem optineat, cum ipse imperator per legem imperium accipiat. Ius autem edicendi habent magistratus populi Romani; sed amplissimum ius est in edictis duorum praetorum, urbani et peregrini, quorum in prouinciis iurisdictionem praesides earum habent; item in edictis aedilium curulium, quorum iurisdictionem in prouinciis populi Romani quaestores habent; nam in prouincias Caesaris omnino quaestores non mittuntur, et ob id hoc edictum in his prouinciis non proponitur. Responsa prudentium sunt sententiae et opiniones eorum quibus permissum est iura condere. Quorum omnium si in unum sententiae concurrunt, id, quod ita sentiunt legis uicem optinet; si uero dissentiunt, iudici licet quam uelit sententiam sequi; idque rescripto diui Hadriani significatur.
Jacques de Molay rebuznó:Ramon Llull rebuznó:Gayo rebuznó:Institutiones[/i],][I. DE IVRE CIVILE ET NATVURALI] Omnes populi qui legibus et moribus regentur, partim suo propio, partim communi omnium iure utuntur; nam quod quisque populus ipse sibi ius constituit, id ipsius proprium est uocarturque ius ciuile, quasi ius proprium ciuitatis; quod uero naturalis ratio inter omnes homines constituit, id apud omnes populos paraeque custoditur uocaturque ius gentium, quasi quo iure omnes gentes utuntur. Populus itaque Romanus partim suo proprio, partim communi omnium hominum utitur. Quae singula qualia sint, suis locis proponemus.
Constant autem iura populi Romani ex legibus, plebiscitis, senatusconsultis, constitutionibus principum, edictis eorum qui ius edicendi habent, responsis prudentium. Lex est quod populus iubet atque constituit. Plebiscitum est quod plebs iubet atque constituit. Plebs autem a populo eo distat, quod populi appellatione uniuersi ciues significantur connumeratis etiam patriciis; plebis autem appellatione sine patriciis ceteri ciues significantur; unde olim patricii dicebant plebiscitis se non teneri, quia sine auctoritate eorum facta essent; ser postea lex Hortensia lata est, qua cautum est ut plebiscita uniuersum populum tenerent, itaque eo modo legibus exaequata sunt. Senatusconsultum est quod senatus iubet atque constituit; idque legis uicem optinet, quamuis fuerit quaesitum. Constitutio principis est quod imperator decreto uel edicto uel epistula constituit, nec umquam dubitatum est, quin id legis uicem optineat, cum ipse imperator per legem imperium accipiat. Ius autem edicendi habent magistratus populi Romani; sed amplissimum ius est in edictis duorum praetorum, urbani et peregrini, quorum in prouinciis iurisdictionem praesides earum habent; item in edictis aedilium curulium, quorum iurisdictionem in prouinciis populi Romani quaestores habent; nam in prouincias Caesaris omnino quaestores non mittuntur, et ob id hoc edictum in his prouinciis non proponitur. Responsa prudentium sunt sententiae et opiniones eorum quibus permissum est iura condere. Quorum omnium si in unum sententiae concurrunt, id, quod ita sentiunt legis uicem optinet; si uero dissentiunt, iudici licet quam uelit sententiam sequi; idque rescripto diui Hadriani significatur.
Gayo es AMO.
Y a mí, como a Catulo, el ocio me es funesto...
Utilizamos cookies esenciales para que este sitio funcione, y cookies opcionales para mejorar tu experiencia.