O POST DA LINGUA GALEGA

Non entro na xestión económica duns ou doutros, cada vez máis paréceme totalmente inescrutable saber qué partido vai resultar mellor; penso que aquí todo cristo fala sen ter nin puta idea, e incluso o mais informado non ten as claves do devenir dos acontecimentos. O que me fai ferve-lo sangue é a movida lingüística: o puto uso do palabro "Galiza", cas únicas ansias de diferenciarse do que os bloqueiros pensan que é un sonido castelanizante, ou sabe Deus qué paranoia braveheartiana, cando a terminación "cia" é latina; ven dos románs, carallo. E ista degradación e violación da nosa memoria colectiva, a través do intento de sustitución dunha verba TAN FODIDAMENTE SAGRADA como é pra min Galicia, é o perfecto exemplo do que se pretende facer en materia lingüística: unha psicótica, desarraigada, ignorante e cobarde fuxida hacia diante. Unha diferenciación forzada e intolerablemente agresiva, hostia xa.
 
Ata o mesmo Touriño chegou a criticar a rede clientelar que ten O BNG na actualidade e a comparala co que tivo o PP no pasado, e razón non lle falta, non hai mais que ver para as émpresas do Bng: Galescolas, Seaga, Sogaerso.. etc.. etc.. Todas elas feitas "con visión de futuro". A xente que quere traballar neste tipo de empresiñas, aparte de presentar o curriculum e demais parafernalia, ten que pasar unha entrevista personal, diante do "comisario político" de turno. E de esa entrevista vai depender que traballe ou non, porque non esquezamos que puntúa tanto ou mais ca o tempo traballado. E para darlle un "ambiente mais íntimo", non hai presencia sindical durante a entrevista, só esta o aspirante e o tribunal político formado para a ocasión. E isto é así por incrible que pareza. Tanto falar de que son empresas públicas, que se o principio de igualdade e demais e resulta que o Bng compórtase igual, ou peor ca no seu momento fixo o PP, copiando fielmente e mellorando a rede clientelar é caciquil que no seu momento tiña o PP, sen outro afán que perpetuarse no poder per sécula seculorum. O bng nestas eleccións vai levar unha boa hostia, esperemos que lle sirva como cura de humildade.
 
A cousa foi que onte mirei nunha páxina web as nominacions aos Goyas e vin que un actor dunha peli do José Luis Cuerda estaba nominado coma actor revelación. Polo apelido, pola idade e polo director da peli pensei se sería o fillo dun escritor galego do que eu teño lido ben libros e se chama Manolo Rivas. Efectivamente o xoven actor nominado aos Goyas era o fillo do escritor, o mesmo que aparece na dedicatoria de Os comedores de patacas, se me lembro ben; a diferencia estaba no nome que agora aparecía traducido ao castelán coma "Martín" e que na dedicatoria do seu pai era "Martiño".

Seguín mirando en internet e vin que antes de facer un papel en Los girasoles ciegos estívose a facer popular por traballar nunha serie española chamada El internado, eu non vexo series españolas, así que nin idea da súa calidade como actor. Mirei tamén que o rapaz comezou na telegaita e que agora estaba tentando triunfar no cine en Madrid e até tiña de moza a unha actriz de alí.

Entón lin este artigo:

A Martiño Rivas le vuela la vida. En enero estudiaba teatro en la escuela Espacio Aberto y Comunicación Audiovisual en la Universidad de Santiago. Ahora es actor en Madrid y en Internet sus seguidoras apuran la creación de un club de fans. El despegue se produjo hace unos 10 años, cuando tenía 12 y vivía con su familia en Vimianzo. Su hermana llegó un día a casa contando, toda excitada, que en el tablón del Conservatorio de Carballo, en el que estudiaban música los dos hijos de Manuel Rivas, se anunciaba un cásting de la serie Mareas Vivas.

"La prueba se iba a hacer en Camariñas, Laxe y Muros", querían chavales con gheada y seseo, o al menos con buen gallego. El día de la selección, su madre se disponía a llevar a su hermana, que era la que estaba interesada, y le dijo a Martiño, "¿vienes con nosotras o te vas a quedar ahí tirado viendo la tele?". El chico cogió el mando, apagó el aparato y fue. En la prueba, le pidieron que contara una anécdota. Y al final lo escogieron a él y dejaron fuera a su hermana. Más tarde trabajó en Maridos e mulleres (TVG), y en SMS (con Globomedia, para La Sexta). Y la productora de Emilio Aragón debió de quedar contenta con este trabajo, porque hace cuatro meses lo volvió a llamar para El internado, una serie que combina el suspense con la habitual trama adolescente. Martiño, en la serie, que lleva emitidos cuatro capítulos, tiene 16 años y se llama Marcos. Claro que Martiño, en su salto a la fama, ya no es Martiño. Ahora, sin quererlo, se llama como una novela chilena del XIX.

Martín Rivas dice ahora que se dio cuenta en una cafetería de que debía traducir su nombre. "En Madrid, en el Starbucks, el camarero te pregunta cómo te llamas al tomar nota del pedido. Allí siempre entendían Martino, Martico, Martillo... Así que decidí cambiar". Cuando a Martín se le pregunta qué opina de ello su padre, contesta que prefiere "no meter a la familia en estas cosas" y que cambiar de nombre, entre los actores, "no es una costumbre extravagante".

Se castellaniza el nombre, sí, pero el deje permanece. Algunas de las críticas que se leen van por ahí. Por su acento gallego. Y él se defiende asegurando que es por exigencias del guión, porque interpreta a un coruñés. Si algún día le toca interpretar a un murciano, dice que "habrá que adecuarse": "Un buen actor debe ser versátil", "como Leonardo DiCaprio" en Diamante de Sangre, "con su acento surafricano perfecto".

La serie va bien. 25% de cuota de pantalla y 4 millones de espectadores. Pero él prefiere no enterarse. "Intento no mirar la audiencia desde Maridos e mulleres, porque grabamos 26 capítulos y sólo se emitieron tres".

Pero su fama repentina, por ahora, no le ha mejorado el contrato. "Me da para comer, pero comparto un piso en Callao con ocho que no conocía". Espera ganar en caché, y terminar su cuarto curso de Audiovisual si algún día le falta el trabajo. Luego, "a los 50", no descarta pasarse a la dirección, que era lo que le gustaba de pequeño.

Pensei entón na estupidez deste rapaz. Pensei en actores cataláns coma Jordi Mollá ou Sergi López que conservaron o seu nome, pensei en actores de nome rebuscado e dificil de pronunciar no seu país de orixe que non recuaron e non mudaron o seu nome, pensei no caso de Najwa Nimri que ninguén sabe pronunciar pero que da igual porque o importante no caso do nome dun actor é que se saiba ler, e pensei no dificil que sería para o público norteamericano pronunciar o nome dun actor chamado Leonardo ou chamado Joaquín.

No caso de Martiño Rivas, non se trata dunha vergoña para el, nin para o seu pai; a cobardía de Martiño Rivas é un símbolo do que está a acontecer desde fai ben anos neste país. É unha derrota moral. Cando un rapaz de 23 años educado nunha familia galegofalante, nunha familia na que o galego esta normalizado, nunha familia na que non hai ningún perxuizo digósico, pensa que para triunfar no cinema en Madrid é necesario traducir o seu nome, daquela é que algo vai mal en Galicia.
 
Eire rebuznó:
Te invito, eso si, a contestarme en ese hilo enxebre que tenemos en el subforo talante; a ver si me discutes algo de lo que afirmo en mi último post. Bueno, tratándose de ti supongo que me quotearás cada frase y me negarás cada afirmación.
E que non teño nada que respostar, meu. Estou de acordo en que o rapaz este é un memo integral por facer iso -aparte de ser un actor tipo Sensación de vivir-, e dame a impresión de que ó pai probablemente dalle igual a cuestión. Mesmo figúrome a Manolo Rivas apoiando tal decisión, non sei por qué.
 
Disculpen ustedes por no postear en gallego, pero lo que ha hecho ese chico lo ha hecho mucha mas gente, el mismo antonio banderas ha hecho lo mismo con la forma de hablar (no con el nombre) y ha cambiado el deje malagueño por uno mas madrileño.
Sinceramente: que hagan lo que les de la gana, dentro de unos años el que pase por galicia tendrá que galleguizarse por lo que el proceso será recíproco.
 
Que xa postos a criticar a Manuel Rivas, ¿alguén leu algún dos seus libros? Eu teño botádolle algunha ollada a algún nas librerías e tal, e foder... qué tío tan pedantemente subnormal. Digoo para poñer de manifesto que tampouco é que me sorprenda o do seu fillo, tonto do cú, polo que vexo, tamén.

el ojo rebuznó:
Disculpen ustedes por no postear en gallego, pero lo que ha hecho ese chico lo ha hecho mucha mas gente, el mismo antonio banderas ha hecho lo mismo con la forma de hablar (no con el nombre) y ha cambiado el deje malagueño por uno mas madrileño.
Sinceramente: que hagan lo que les de la gana, dentro de unos años el que pase por galicia tendrá que galleguizarse por lo que el proceso será recíproco.

Non veño o paralelismo entre tapar o acento -incluso podería darse o caso de que perdera ese acento de forma natural- e renunciar un mesmo ao seu nome, ou polo menos non me parece un paralelismo demasiado axeitado.
 
Dr. Quatermass rebuznó:
Que xa postos a criticar a Manuel Rivas, ¿alguén leu algún dos seus libros? Eu teño botádolle algunha ollada a algún nas librerías e tal, e foder... qué tío tan pedantemente subnormal. Digoo para poñer de manifesto que tampouco é que me sorprenda o do seu fillo, tonto do cú, polo que vexo, tamén.

Eu lin cinco libros de Manolo Rivas e me parece un escritor estupendo.

No caso de Martín Rivas, non me parece grave por ser fillo dun escritor famoso, senón como dixen antes por vir dunha familia na que o galego esta normalizado e na que non hai ningún perxuizo digósico.

No referente Antonio Banderas que comenta el Ojo, a min tampouco me parece que teña nada que ver. Un actor ten que ser versatil e os grandes actores son capaces de imitar perfectamente todo tipo de acentos. Mesmo o propio Martín Rivas comenta algo así tomando coma exemplo a Leonardo DiCaprio en Diamante de Sangue pero insisto, Jordi Mollá saiu en Historias de la puta mili falando con acento galego pero non aparece nos títulos de crédito coma Jorge Mollá.

O que está claro é que os que estamos orgullosos do triunfo de Manolo Rivas non nos vamos sentir orgullosos nunca do seu fillo por moi lonxe que chegue no mundo do cine; que xa digo que nunca o vin actuar e non sei se é malo ou bon.
 
Bueno, tampouco hai que tomalo tan á tremenda, os anormales estes todos sabíamos que estaban ahí, que ían facer a súa e que (e é o que me doe) non fan máis que deixar mala imaxe do nacionalismo ao que se soen adscribir.
Dito isto, hai que ter claro unha serie de cousiñas: Son 4 gatos (nin máis nin menos) e coñecémolos todos, estaban a esperar unha ocasión propicia pra aparecer e a verdade, asumindo que ían facelo, eu prefiro que fora o día de onte diante desa asociación de feixistas encuberta que tanto apoia a Falange Auténtica coma a ínclita Rosa Díez (á cal non se lle perde aquí nada e vai salir feita a merda que é coma saeu de Europa e Calaluña).
E reitérome, aborrezo a esos 4 monos que axudan a que se identifique nacionalismo con borroquismo máis os outros tampouco son santos e eu non fun á misa pra saber se ten razón o cura ou o sacristán.

Deixo aquí a url pra ver un video que (a pesar de onde ven) está bastante ben (son sobre 10 minutos) GzVideos | Contramanifestaçom em defesa da língua . Vese máis ou menos o que intúia e me contaran. O mellor é a partir do primeiro minuto a contramanifa de carallada con pasodoble de fondo. O resto é o agardado: Provocacións ata que salta a chispa (primeiro o típico fachilla de Compostela, máis tarde un rapado ao que deteñen...) e xa a barbarie da que se queixa UBP, lanzamento de botellas e os da UIP que ademáis de que eran 4 gatos estaban verdes de carallo porque ademáis de facer o seu traballo (de maneira reguleira pero bueno, hai que tar ahí...) tamén mallaron nalgún que non o merecía.
Fíxome graza ver coñecidos nese video: un na contramanifa dos pasodobles, outro cerquiña dos de GB (coñecendóo supoño que con eles) e unha reporteira gráfica irmá dun bó amigo a que case lle cascan un botellazo.
 
Kutxinasky rebuznó:
ahí el dato de que en las comunidades con idioma propio la única en la que el susodicho va descendiendo en uso con respecto al castellano es Galicia.

Entre las CC.AA con idioma propio oficial, añadiría yo.

Aquí, en Asturias, esa hija del latín que es la lengua asturiana pierde esfera de influencia progresivamente, de forma que en una o dos generaciones habrá desaparecido. Tenemos una lengua propia distinta del castellano con una longa historia, con los primeros testimonios de escritura remontándose al siglo X, y que sin embargo va a desaparecer por el sistemático maltrato que ha recibido, especialmente en el siglo pasado.

Aún se conserva con cierta vitalidad en la parte occidental y en algunos concejos del centro (sobre todo en las cuencias mineras) y del oriente. Los gallegos que viváis pegados a Asturias podréis escuchar aún la fala, ese dialecto gallego asturianizante del Eo, y si os adentráis un poco más podrá sentirse el dialecto asturiano occidental, más puro y hermoso que el resto (y lo digo siendo nativo del asturiano central). Un dialecto que, por cierto, se asemeja notablemente al leonés que quizá aún puede percibir MarXito si va de excursión a Sanabria.

Tampoco hay que olvidar el calamitoso estado de la fabla aragonesa, arrinconada ya en una minúscula parte del pirineo aragonés. Otro ejemplo del patrimonio lingüístico español que perderemos ineluctablemente.

============

Falando doutra cousa. Xa temos o resultado das eleicións. ¿Opinións sobre o mesmo?, ¿un análise?. Outra vegada o PP na Xunta, ¿que esperades do señor Feijoó?.
 
Lo de lenga propia es una definición absurda. Todas las CCAA tenemos lengua propia. Lo mejor sería decir lengua diferenciada.
 
el ojo rebuznó:
Lo de lenga propia es una definición absurda. Todas las CCAA tenemos lengua propia. Lo mejor sería decir lengua diferenciada.
Al no tener la exclusividad del castellano, ni Madrid, ni las Castillas, ni Cantabria, ni Murcia, ni Extremadura, ni Andalucía tienen lengua propia. Y las demás comunidades se reparten entre dialectos -no estoy nada puesto en cada uno- y lenguas -éstas sí- propias, además del castellano común a todos.
 
Enton agora que perdeu o pepiño as eleccións, ¿a autovia ponferrada-ourense vai pasar do mismo xeito polo seu pobo ou van volver a cambiar o proxecto pra que pase polo meu?
 
... Un dialecto que, por cierto, se asemeja notablemente al leonés que quizá aún puede percibir MarXito si va de excursión a Sanabria.

...
En la parte occidental de Sanabria hay pueblos en los que se enseña gallego en las escuelas, gracias a un acuerdo entre la Junta de CyL y la Xunta de Galicia. Mucha gente lo habla.

Sin embargo, aún puede oirse el astur-leonés en la zona norte de Sanabria y en parte de La Carballeda, comarca colindante.
 
Pongovos un exemplu de Fala, daqué veramente abriliegu si vos presta esta mena de música, col·lacinos. Sientese falar al paisanu sobretou na metá del vidiu.

Para ver este contenido, necesitaremos su consentimiento para configurar cookies de terceros.
Para obtener información más detallada, consulte nuestra página de cookies.
 
MarXito rebuznó:
Sin embargo, aún puede oirse el astur-leonés en la zona norte de Sanabria y en parte de La Carballeda, comarca colindante.

Chana. Tengo que ir algún día por la zona a falar connos l·lugariegos. Se supone que también se conserva en algunos pueblos de Salamanca, aunque en peor estado. Quedan también restos de asturleonés en Cantabria y en Extremadura, en lo que llaman montañés y castúo respectivamente, cuya impronta astur es innegable.
 
Catullus rebuznó:
Chana. Tengo que ir algún día por la zona a falar connos l·lugariegos. ...
Lleve casco y escudo, y un vehículo a motor que sea rápido.

En mi puta vida he visto gente más cerrada que los montañeses de Sanabria.
 
Unha dubida gramatical, ¿qué sufixo adxectival hai empregar, -ble ou -bel?.
 
Una Bellísima Persona rebuznó:
Ble, penso. Porque o outro é un lusismo do carallo. Malditos reintegracionistas.

Qué tens contra os lusistas, amiguinho?. Tendo em conta a castelhanizaçóm que sufriu o galego, nom cres que lhe vem bem umha lusizaçóm para tornar à raíz?. Umha cousa é certa, estéticamente é moito máis formosa ista grafia que a estándar (bom, para mim e tal).

Cumprimentos.
 
Catullus rebuznó:
Qué tens contra os lusistas, amiguinho?. Tendo em conta a castelhanizaçóm que sufriu o galego, nom cres que lhe vem bem umha lusizaçóm para tornar à raíz?. Umha cousa é certa, estéticamente é moito máis formosa ista grafia que a estándar (bom, para mim e tal).

Cumprimentos.
E que non é preciso volver á orixe. A orixe é o latín. Non entendo por qué a influencia do castelán ten que ser algo negativo para o galego, en vez dun factor de evolucion máis. Se imos co concepto de "preservar" por diante, convertiremos a lingua nun artículo museístico. Pra mí a referencia básica do galego é o galego que me falaba a miña avóa na súa cociña cando eu era cativo. Que agora veñan catro cabróns a dicirme a mín cómo teño que falar en base a unha suposta volta a pureza tócame os collóns notablemente. Irrítame o indecible -xa menos- o uso da lingua como reivindicación dunha identidade que realmente debería residir nun sentir máis que nunha forma externa. O uso do galego como un método de separación entre galegos "auténticos" e galegos "españolistas" é tan falso e feble como a galeguidade dos que promoven tales actitudes.
 
Entendo.

No entanto tamén hai ter en conta que a mesma estandarización é face-la lingua artificial. Desde as academias uns poucos dicin coma ten que falar todala poboación, ou cando menos a qué patrón ten que se axustar. ¿É un proceso necesario?, acho que si ó darlle á lingua cohesión cós beneficios que iso supón en termos burocráticos e do ensino. Sempre haberá quen che diga coma falar.

Doutra banda ó castelán non o trouxeron as frores, e ainda que en Galicia o proceso de castelanización fose menos forte que noutras partes da peninsula, houbo en calqueira xeito. Non sei se pode charmarse unha evolución natural da lingua, cando foi unha nobreza castelá a que apartou ó galego do goberno, e fixolle entrar nunha decandencia arrepiante (de ahí os séculos escuros coma sen dúbida coñeces). Foi entón cando perdeu vitalidade e convirtiuse na lingua do pobo, sen amosar capacidade pra as artes elevadas (ou iso dixeran). Coido que aquilo non fixo ben nengunho e, coma digo, opriminiuna.

É por iso que o lusismo pode ser unha maneira de volver á orixe, non ó máis afastado senón preto, se é entendido coma querer coller aquilo do galaico-portugués que perdeu o galego nos aciagos tempos da escuridade.
 
Non sei. A sempiterna volta ós séculos escuros como coartada pra demoniza-la influencia do castelán non me resulta creíble. É parte da nosa Historia, é parte do devenir do galego e dos galegos. Paréceme artificial querer voltar a unha suposta pureza primixenia do galego pasando por enriba da lingua que falaban os nosos avós. Sería como intentar simular unhas condicións similares ás previas á Guerra Civil como forma de abstraerse da posterior dictadura e intentar seguir a partires de ahí. Unha chaladura. Somos o que somos, e as nosas cicatrices son parte de nós. E logo métese todo o que ten que ver co "exterior" xa nun mesmo saco, formando unha sorte de pandemonium de ignorancia e necedade, falando dos bravos celtas dobregados polos pérfidos románs, cando o que aquí houbo foi unha asimilación pacífica e moi productiva, nada similar as fantasías tipo Braveheart cas que moitos radicais parecen sentirse tan identificados. É todo parte da mesma paranoia de victimismo e estancamento nos malos tempos.

Intentar refundar unha suposta lingua galega pura (se algunha vez existiu tal) é algo antinatural e contraproducente. Un capricho nacido do rencor e dunha mala asimilación da Historia.
 
Catullus rebuznó:
Doutra banda ó castelán non o trouxeron as frores, e ainda que en Galicia o proceso de castelanización fose menos forte que noutras partes da peninsula, houbo en calqueira xeito.

¿Qué dís?

Por outra banda comentar que creo que a lingua foi clave nestas eleccións,En cidades como A Coruña,o fantasma da inmersión lingüistica fixo moito dano o bipartito,seino de primeira man.

Coñezo unha parella toda projre ela que votaron a Feijoo porque lles daba pánico que o seu Sergio lle fixeran estudiar no idioma da aldea.
 
Una Bellísima Persona rebuznó:
Al no tener la exclusividad del castellano, ni Madrid, ni las Castillas, ni Cantabria, ni Murcia, ni Extremadura, ni Andalucía tienen lengua propia. Y las demás comunidades se reparten entre dialectos -no estoy nada puesto en cada uno- y lenguas -éstas sí- propias, además del castellano común a todos.


Graziñas por lo de la no exclusividad. Pero no se puede negar que el castellano es la lengua propia de castilla otra cosa es que otras lo adaptasen por multiples motivos con el tiempo.
 
Atrás
Arriba Pie