Cando era pequeno impuxéronme o castelán. Nesa lingua, que en Forcarei non falaba ninguén, ensináronme o Padrenuestro, a xeografía e o teorema de Pitágoras. Nesa lingua obrigáronme a falar co médico, o farmacéutico e o cura, porque o xuíz, don Sabino Mariño, era o único titulado que falaba galego cos nenos. Para ser experto en castelán estudei Gramática, Literatura e Lingüística. E, para entrar con éxito no seminario, tamén aprendín as famosas regras ortográficas de Miranda Podadera, ata saber, por exemplo, que se escriben con b todas as palabras que empezan por ca-, menos cavia, caviar, caví, caverna, cavatina, cava e cavacote.
O galego, en cambio, non mo impuxo ninguén. Fáloo porque o falaban os meus avós e os meus pais, porque en Forcarei xogabamos en galego, e porque a xente cría que falar castelán, se non tiñas o don dunha carreira maior, era un artificio señoritil e un tanto desleigado . Ninguén me ensinou a rezar en galego, nin a facer na miña lingua a regra de tres. Para cumprimentar con éxito o meu currículo preuniversitario non tiven obrigación de saber que o galego tiña unha literatura moi vella e moi digna que formaba parte importante da historia de España e Portugal. E por iso falo mellor o castelán que o galego, no que cometo faltas de ortografía e léxico que os mozos de agora, grazas á escola, xa non cometen.
Non vou volver outra vez sobre a estéril polémica dos manifestos, as obrigacións curriculares e a escola. O que si quero dicirlles é que nunca estiven traumatizado polo feito de que me impuxesen o castelán, que amo esta lingua tanto como poidan amala en Valladolid, e que recoñezo nela todos os fundamentos dunha estética literaria e poética que o castelán segue alimentando -desde Gonzalo de Berceo ata hoxe- con achegas de validez mundial.
Queixume moito, en cambio, que non me impuxeron o galego, que non me obrigaron a estudar a súa ortografía e a súa literatura, e a valerme del para viaxar polo cine, os deportes e a teoloxía da liberación. E tamén queixume que, na diglosia propia do tempo da miña nenez, tardase tanto tempo en saber que «Pai noso» e «Noso pai» dicían o mesmo, aínda que eu utilizase o primeiro para referirme a Dios e o segundo para referirme ao carteiro de Forcarei.
Polo que a min respecta pódense asinar manifestos en todos os sentidos. Pero quero que saiban que o que a min me impuxeron -grazas a deus- foi o castelán. E que se algo queixume é que non me impuxeron, na escola, o galego que fala a miña mamá. Porque, como neno que era, tiña pleno dereito a esa imposición.
Veterano
Freak
Forero del todo a cien
Freak total
Clásico
Asiduo
Novato de mierda
Todo estudiante en compostela morreu hoxe un anaquín por dentro.
